موی تای شیروان تای بوکسینگ شیروان

تقسيمات اوزان در اندازه هاي استاندارد ويژه مسابقات در

                         موي تاي آماتور  

وزن اول                 كمتر از 45-     وبيشتر از 42

وزن دوم                 كمتر از 48-     وبيشتر از 45

وزن سوم                كمتر از 51-     وبيشتر از 48

وزن چهارم              كمتر از54 -     و بيشتر از 51 

وزن پنجم                كمتر از 57-     وبيشتر از 54

وزن ششم               كمتر از 60-     وبيشتر از 57 

وزن هفتم                كمتر از 5/63-  وبيشتر از 60

وزن هشتم               كمتر از 67-     وبيشتر 5/63

وزن نهم                 كمتر از 71-     و بيشتر از 67

وزن دهم                 كمتر از 75-     وبيشتر از 71

وزن يازدهم              كمتر از 81-     وبيشتر از 75

وزن دوازدهم            كمتر از 85-     وبيشتر از 81

وزن سيزدهم            كمتر از 91-     و بيشتر از 85

وزن چهاردهم           بيشتر 91

ارزش و منزلت موی تای             

ورزش موی تای عامل موثری در رشد و پرورش فضائل اخلاقی هنرجویان می باشد. علاوه بر این،انجام تمرینات و پیروی از مقررات آن اراده و انگیزه هنرجو را تقویت نموده و بر قدرت بدنی و شکیبایی او می افزاید. تای بوکسوری که به خوبی آموزش دیده باشد قادر خواهد بود که خشم و عصبانیت خویش را که از عناصر نا مطلوبی است و اسباب  شکست را فراهم می آورد ،کنترل نماید.              

ارزش های هنر موی تای را از سه جهت می توان مورد بررسی قرار داد:

الف- تقویت قوای جسمانی    

در زندگی،هرفرد،باید از فکر و روانی سالم و بدنی خوب و تندرست بهرمند باشد به همین منظور هر عضو از بدن باید تمرین مناسبی را پشت سر بگذارد.داشتن یک بدن سالم و بی نقص از عناصر مهم موفقیت در آموزش تای بوکسینگ به شمار می رود.این ورزش مقاومت بدن شما را افزایش می دهد و به آن شکلی مناسب می بخشد به گونه ای که می توانید در مقابل حریف با هر سلاحی که باشد،از خود دفاع کنید.انجام مداوم این ورزش آستانه درد را بسیار بالا می برد و سطوح مختلف آموزش های این ورزش از جمله حرکات ،ضربه ها و تاکتیک ها می تواند پاسخ گوی انواع و ضعیت ها مانند حمله،دفاع و گریز باشد،ضمنا مانورهای مداوم، سرعت و چالاکی تای بوکسور را بالا برده، او را از طوفان حملات حریف در امان نگه خواهد داشت.با این ورزش عضلات و فکر شما،هماهنگی لازم را کسب می کند و از آن جا که لازمه این ورزش حرکت و فعالیت اعضای بدن است،ورزشکار موی تای بسیار سالم و قوی خواهد شد.

ب- پرورش توامندی های ذهنی

ورزش موی تای در ایجاد انگیزه،عزم راسخ و خود اتکای نقش بسزایی دارد.تای بوکسینگ مبارزه ای تنگاتنگ و رودرو می باشد و در واقع تلاشی هست که هر یک از حریفان برای غلبه بر دیگری به کار می بندد. قهرمان تای بوکسینگ دارای جسارت و انگیزه ی فراوان است.در موی تای ،تمرین نظم ار اهمیت زیادی برخوردار هست چرا که بدن با تمرین پیوسته و منظم دیرتر خسته می شود.چنان چه شما عزمی راسخ و قوای بدنی کافی نداشته باشید زودتر توان خودرا از دست می دهید.به دلیل ارتباط مستقیم اندیشه و موی تای شما باید خودرا به اندیشیدن و تفکر عادت دهید و سطح هوشیاری و خود آگاهی خود را بالا ببرید. تا با موقیت بتوانید انواع مانور ها را با یک تفکر و تصمیم آنی به اجرا بگذارید. برای که به یک تای بوکسور برجسته و ماهر تبدیل شوید،باید خود اتکایی و قابلیت اخذ تصمیم های سرنوشت ساز را در خود ایجاد و تثبیت نمایید.تای بوکسینگ سرشار از تاکتیک ها و فنون غیر قابل پیش بینی و اغفال کننده است. برای رسیدن به موفقیت در این ورزش، باید به طور مرتب در تمرین ها شرکت نمود.یک تای بو کسور باید در هنگام مبارزه بسیار جدی بوده و از تمرکز کافی برخوردار باشد و در طی مبارزه و پایان آن،هردو حریف باید روح ورزشکاری و گذشت را از خودنشان دهند.

ج- اعتلای ارزش های اجتماعی

از سوی دیگر این ورزش در خدمت و ارزش های اجتماعی است. هنر موی تای به ورزشکار می آموزد که از مربی، داوران و مقررات ورزشی فرمانبرداری کرده، آنها را محترم شمارد.این رفتار به خود اتکایی،درستکاری،رعایت عدالت و تقویت روحیه ورزشکاری خواهد انجامید. این حقیقت که ورزشکار در زندگی واقعی خود همراه با مهر وفروتنی،احترام به حقوق وسنن اجتماعی و رعایت اصول اخلاقی زندگی می کند در واقع بازتاب خوبی است از اخلاقی که توسط استاد و مربی او پی ریزی شود. 

**موی تای پانزده خان دارد**

خان یک: بازوبند سفید                                              سه ماه

خان دو:بازوبند زرد                                                  سه تا شش ماه

خان سه: بازوبند زرد و سفید                                       شش تا نه ماه

خان چهار:بازوبندسبز                                                نه تادوازده ماه

خان پنج:بازوبندسبزوسفید                                            دوازده تاپانزده ماه

خان شش: سربند و بازوبند آبی                                      پانزده تا هجده ماه

خان هفت: سربند و بازوبند آبی و سفید                           هجده تا بیست و یک ماه

خان هشت: سربند و بازوبند قهوه ای                        بیست و یک ماه تا بیست چهار ماه

خان نه: سربند و بازوبند قهوه ای و سفید                 بیست و چهار ماه تابیست وهفت ماه                                                                 

خان ده: سربند و بازوبند قرمز                                        بیست و هفت ماه تاسی ماه

این سطح، دوره حداقل تقریبی آموزش های لازم برای رسیدن به سطح و شناسایی و تخصص کامل است که باید در جلسات آموزشی و در رقابت های پوشیده شرکت کرد.

خان یازده: سربند و بازوبند قرمز و سفید:مربیان کارآموز باید با چند سال (2-5) تجربه درموی تای ، گذشت تمام سرفصل های درجه بندی و توانایی خود را به عنوان یک مربی سطح بالا، با تمایل به کمک به دیگران نشان می دهند.

خان دوازده: سربند و بازوبند قرمز و زرد (KRU)مربی به تمام اصول و تکنیک های موی تای مسلط بوده و برای تدریس به رسمیت شناخته شده توسط   AITMA

خان سیزده: سربند و بازوبند قرمز و نقره ای (KRU YAI)مربی ارشد نمایندهAITMA

خان چهارده: سربند و بازوبند نقره ای(ARJARN)استاد موی تای

خان پانزده: سربند و بازوبند طلایی(ARJARN YAI)استاد اصلی موی تای جهت آموزش

در گذشته مردم تایلند هنگام نبرد با کشورهای دیگر جهت تقویت روحیه نیروهای خود دعاهای خاصی می‌خواندند و به جز شلوار و پیراهن سنتی از پارچه‌ و کمربندهای مخصوص به عنوان محافظ در مقابل نیروهای هیپنوتیزم ‏کننده استفاده می‌کردند، که به اختصار از آنها نام می‌بریم:

1-مونگون(سربند)

مردم تایلند بر این اعتقاد بودند که قدرت‌های جادویی و هیپنوتیزم‏ کننده به بالاترین قسمت بدن انسان یعنی سر، تأثیر فراوان می‌گذارد، لذا مردها نوار پارچه‌ای را که علائم و نشانه‌های دعا بر آن نقش بسته بود، به دور سر خود می‌بستند. از این رو طرفداران سرسخت موی تای استفاده از «مونگون» (سربند) را مرسوم نمودند.

2-پراچیات(بازوبند) 

استفاده از پراچیات یا بازوبند از دیگر اعتقادات مردم تایلند بوده است. شواهد تاریخی و باستانی نشان می‌دهند که در گذشته‌های دور اغلب مبارزان تایلندی هنگامی که می‌خواستند به میدان جنگ وارد شوند، نوار باریکی را به دور بازوی‏شان می‌بستند و معتقد بودند این پوشش به آنها نیرو داده و آنها را از خطر محفوظ می‌ دارد

شما می‌توانید صدای تخریب ناشی از لگد قدرتی موی‌تای را بشنوید، حتی اگر واقعاً نبینید که استخوان پای لگدزننده به هدف برخورد نماید. اغلب متخصصان، این ضربه را به‌عنوان قدرتمندترین لگد در هنرهای رزمی رده‌بندی می‌کنند. نه به خاطر افسانه‌هائی درباره این‌که چگونه این ضربه دختان را می‌شکند و نیروهای فولادی را خم می‌کند. بلکه به خاطر تخریبی که هنگام اصابت بر قفسه سینه یک حریف ایجاد می‌نماید.
یودسانکلای فایرتکس یک استاد لگد قدرتی موی‌تای است، یک صاحب عنوان شورای بوکس جهانی در رده میان‌وزن و قهرمان استادیوم لومپینی که مبارزانی از ژاپن، ایران، آلمان، فرانسه، آمریکا، استرالیا و تایلند را ناک‌اوت کرده است. او قبول کرد تا اسرار لگد خود را با خوانندگان ما در میان بگذارد. پیش از این‌که بررسی روش‌های او را آغاز کنید باید بدانید که او یک مبارز چپ پا است، به این معنی که از پای چپش برای لگد قدرتی استفاده می‌کند. اگر شما یک مبارز راست پا هستید، وقتی روش‌های توضیح داده شده در این‌جا را می‌خوانید، خیلی راحت جای لغات راست و چپ را باهم عوض کنید.
● ۱۱ اصل قدرت
طبق نظر فایرتکس، ۱۱ اصل برای اجرای قدرتی این ضربه وجود دارد:
▪ از گام نقطه محوری استفاده کنید
پیش از آن‌که لگد بزنید، پای راست (جلو) شما یک گام به جلو و باز مختصر به راست برمی‌دارد. اطمینان حاصل کنید که این حرکت شما را به سمت حریف می‌برد. گام برداشتن را آن‌قدر تمرین کنید تا نقطه محوری اعضاء خود را بیابید. زیرا تنها پس از آن است که قادر خواهید بود تا قدرت لگد را رها سازید.
▪ پای ببر فرو می‌رود
سپس پای راستتان به زمین فرو می‌رود و پاشنه پا بالا می‌آید تا وزن روی سینه پا بیفتد. این کار یک نقطه محوری خلق می‌کند که لگن و بدنتان روی آن چرخش می‌نماید.
بسیاری از رزمی‌کاران سعی می‌کنند با بلند شدن از روی زمین لگد قدرتی را به‌صورت یک لگد پرشی اجرا کنند و یا این‌که پایشان را آن‌قدر محکم روبه بالا می‌گردانند که از زمین بلند شوند. هر دو کار اشتباه است. شما باید روی زمین بمانید. یاد بگیرید وقتی لگدتان را به سمت حریف می‌زنید سینه پایتان را در تماس با زمین احساس کنید.
▪ وزنتان را به جلو پرتاب کنید
از وضعیت خنثی و متعادل مبارزه‌ای خود، وزنتان را به لگد منتقل کنید. افرادی که سایر هنرهای رزمی را تمرین کرده‌اند، اغلب با این کار مشکل دارند. بسیاری از هنرها به شاگردان یاد می‌دهند که هنگام لگد زدن به عقب خم شوند. اما موی‌تای می‌گوید همیشه باید به جلو خم شوید و یا حداقل وزنتان را به جلو حرکت دهید. به همین علت است که مبارزان موی‌تای که ۵۵ کیلو وزن دارند می‌توانند همانند رزمی‌کاران ۱۰۰ کیلوئی لگد بزنند.
▪ پای جلوئی خود را همانند یک باله‌کار نگاه دارید
پس از گام برداشتن، پای محور شما باید به گونه‌ای صاف شود که بتوانید روی سینه پا شبیه حرکت یک باله‌کار بچرخید. بسیاری از تازه‌واردان موی‌تای برای اجرای لگد قدرتی وقتی باید کاملاً ایستاده باشند، چمپاتمه می‌زنند.
▪ یک عروسک خیمه‌شب‌بازی آویزان به یک نخ باشید!
از وضعیت ایستاده مبارزه‌ای، دست چپتان باید به‌صورت حمله‌ای و روبه پائین و تا جائی‌که ممکن است به پشت قوس بردارد. در همان زمان پای چپتان برای لگد بالا می‌آید. در حقیقت دست، پا را راه می‌اندازد، به گونه‌ای که گوئی پا به یک نخ متصل است و با آن به سمت هدف می‌رود و برمی‌گردد. نخ را با دست چپتان به عقب برگردانید تا پای چپتان به سمت هدف برسد. هرقدر حرکت قوسی دست، قوی‌تر باشد، لگدتان قوی‌تر خواهد شد.
مبتدیان اغلب دستشان را می‌اندازند، زیرا فکر می‌کنند دارند گاردشان را پائین می‌آورند و صورتشان را باز می‌گذارند. آن‌چه آنها نیاز دارند، توجه به تجربه موی‌تای است که یاد می‌دهد پا بلندتر و قوی‌تر از دست است. وقتی یک لگد قدرتی اجرا می‌کنید، این ضربه آن‌قدر محکم و سریع است که هر مشتی که ممکن است روی صورت شما بنشیند در مقایسه با آن بی‌اهمیت خواهد بود. به همین دلیل است که این اولین چیزی است که برای یک مبارز موی‌تای شدن باید بیاموزید.
▪ به هدف لگد بزنید
در بحث این‌که چه اسلحه‌ای به چه هدفی حمله می‌کند، تای‌بوکسینگ بسیار منحصربه‌فرد کار می‌کند. در مورد لگد قدرتی پای چپ با زاویه ۳۰ درجه یا کمتر بالا می‌رود، هدف دنده‌هاست، استخوان‌های کوچک قفسه‌سینه تنها چیزی که از آنها محافظت می‌کند، آرنج حریف است. در نتیجه باید با زاویه‌ای لگد بزنید که پایتان را قادر سازد به بالا و زیر مفصل حرکت نماید. این دقیقاً همان عملی است که باعث می‌شود لگد قدرتی موی‌تای همان لگد دورانی نباشد.
▪ با اسلحه خود حمله کنید
استخوان ساق پای چپ اسلحه شماست. از پشت پا استفاده نکنید. زیرا اگر این‌کار را انجام دهید به سرعت متوجه می‌شوید که چرا کاربرد آن توصیه نمی‌شود.
برای درک بهتر این‌که چرا ساق پا برای حمله به کار می‌رود، آن را لمس کنید و با نوک انگشتان تمام آن را بررسی کنید. متوجه خواهید شد که سطح استخوان درست زیر پوست سطح داخلی پا قرار دارد و عضلات و اعصاب در سطح خارجی مابین پوست و استخوان خوبیده‌اند. بهترین راه برای لگد زدن با ساق پا اینست که ساق پایتان را در زاویه ذکر شده بالا بیاورید. پشت پا با زاویه‌ای ۴۵ درجه روبه بالا قرار می‌گیرد تا تضمین کند با اسلحه‌تان به هدف ضربه خواهید زد.
در سایر هنرها مربیان اغلب لگدهائی را آموزش می‌دهند که از پشت پا و عضلات قسمت تحتانی ساق برای ضربه زدن به هدف استفاده می‌کنند و در آن انگشتان پا به‌صورت افقی یا حتی روبه پائین قرار دارند. انجام چنین کاری در یک مسابقه موی‌تای مطمئناً کارائی شما را کاهش می‌دهد و ممکن است منجر به آسیب‌دیدگی شود.
این‌جا این سئوال مطرح می‌شود: ساق پای خود را چگونه به‌عنوان یک اسلحه آماده می‌کنید؟ پاسخ ساده آن عبارت است از استفاده از روغن تای، بالشتک‌های چرمی تای، کیسه سنگین چرمی و یک حریف تمرینی خوب. غلتاندن اشیا روی پا، لگد زدن به درختان و تمام روش‌های دیوانه‌واری که احتمالاً در فیلم‌ها دیده‌اید، موی‌تای نیستند. روغن باید قبل و بعد از آن‌که صدها لگد ساق به بالشتک‌ها (میت) یا کیسه سنگین زدید استفاده شود. این کار شما را برای بهترین روش آموزش آماده می‌کند. در مبارزه وقتی استخوان انسان به استخوان انسان برخورد می‌کند هر دو طرف قوی‌تر می‌شوند. به عبارت دیگر برای ساخت اسلحه‌های قوی، باید آنها را در تمرین مبارزه‌ای سبک، تمرین مبارزه‌ای سنگین و مسابقه به کار ببرید. همان‌طور که معروف است، آهن، آهن را تیز می‌کند.

جستجو

تای بوکسینگ

«موی تای» یکی از کارآمدترین هنرهای رزمی و روش دفاعی از خود است که در آن ترکیبی از فنون مشت، آرنج، بازو و پا به شکل تخصصی برای حمله و دفاع استفاده می شود. موی تای یا به بیانی دیگر «بوکس تایلندی» که در زبان انگلیسی تای بوکسینگ نامیده می شود، هنری رزمی و ملی کشور تایلند است و به عنوان بخش ضروری فرهنگ مردم تایلند از دوران کهن بر جای مانده است و قدمت آن با تاریخچه مردم «تای» آمیخته شده است.

قرن ها پیش، قبیله ای به نام «تای» از سلطنت پادشاهی تای مونگ یا تای موآنگ قبل از دوره بودا در سرزمین حاصل خیزی که در دو سمت رود «هوآنگ هو» و رود «یانگ تسه» در «سچوان» ، «هوپه» در جنوب چین قرار داشت مسکنی گزیدند که همواره برای زنده ماندن و حفظ خانواده، طایفه و... درحال جنگ بودند. در آن زمان مردم تای مورد هجوم قرار گرفتند و به سمت جنوب مهاجرت کردند که در آنجا نیز مورد حمله غیر بومیان و وحشیان قرار گرفتند و اموال خود را از دست دادند.
امید به زنده ماندن در چنین شرایطی و احساس نیاز به حفاظت از خود، قبیله را به سمتی تشویق کرد تا همراه اسلحه های موجود در آن زمان از قسمت های مختلف بدن نیز به عنوان ابزار تدافعی و تهاجمی در نبردهای تن به تن استفاده نمایند.

هنر موی تای تصادفاً به وجود نیامد، بلکه بر مبنای امید به زندگی در جنگها و غریزه وجود ملت آزاد، بنیان نهاده شد و بیش از 2000 سال هنر جنگیدن با مشت ها، پاها، زانوها و آرنجها از نسلی به نسل دیگر و توسط بینش اجداد «تای»ها گسترش یافت، و در واقع «موی تای» شرح و تعریفی است از ملتی که چیزی جز «موی تای» نمی توان بر روی آنها نام نهاد.

در دوره «سوخوتای»، پایتخت قدیم تایلند (1175-1377-سال بودایی) هنر موی تای فقط برای مردم عادی محدود نمی شد. آنها «موی تای» را نه تنها برای نبرد در جنگها بلکه به عنوان فردی که دانش و مهارت خود را بالا می برد، می آموختند. در این دوره «موی تای» به همان شکل به عنوان هنری برای پادشاه شناخته شد. عظمت و هیبت پادشاه در دانستن موی تای بود که وی را مبارزی شجاع، قوی و همچنین بوکسوری توانمند جلوه می نمود.

موی تای از سوخوتای به عنوان فعالیتی اجتماعی جزو سرگرمی ها محسوب می شد، تبدیل شد. ولی بزرگترین موج خروشانی از علاقه برای موی تای به عنوان یک ورزش قرنها پیش، یعنی زمانی که به دوره آیودها با پایتخت پیشین تایلند، معروف است، زیر نظر پادشاه نارسوان به وجود آمد. در طی این دوره، شخص پادشاه نیز موی تای را نیز تمرین می کرد و به دستور او تمامی سربازان، موی تای را به همراه تعلیمات نظامی آموزش می دیدند و از آن نیز استفاده می کردند. کم کم موی تای از ریشه خود به حرکت درآمد و تکنیکهای جدید مبارزه پدیدار شدند. تغییرات دیگری که موجب گسترش موی تای گردید توسط پادشاه دیگری از دوره آیودهایا و به نام پراکاسوآع که معروف به پادشاه ببر بود پدید آمد.

او نیز به موی تای بسیار علاقه داشت و اغلب به طور ناشناس در مبارزه و رقابتهای محلی و روستاها شرکت می کرد و با مبارزه با قهرمانان، مهارتهای خود را افزایش می داد. در طی سلطنت ایشان، مردم در صلح و آرامش زندگی می کردند. این پادشاه ارتش را وادار کرد تا آموزش موی تای، رسماً جزو تعلیمات نظامی باشد. در این زمان علاقه به موی تای به اوج خود رسید و به سرگرمی مردم، ارتش و همچنین پادشاه تبدیل گشت. منابع تاریخی نشان می دهد که مردم از تمامی قشرها برای یادگیری آن گردهم می آمدند. ثروتمند، فقیر، پیر، جوان همه خواستار موی تای شدند و در هر روستا مسابقاتی را برپا می کردند و برای قهرمان، جایزه تعیین می نمودند. این مسابقات مایه افتخار مردم بود و هر دور از مسابقه را شرط بندی می کردند. هم اکنون نیز در تایلند این رسوم ادامه دارد.

برگزاری مسابقات مهم در زمان پادشاهی راما، جزو دستورات سلطنتی گردید و به قهرمانان از سوی پادشاه، عنواین نظامی اعطا می شد. هم اکنون نیز مسابقات مهم با حضور اعضای خانواده سلطنتی افتتاح می گردد. به هر حال، دوره پادشاهی راما، آغاز دوره طلایی دیگری برای موی تای بود. او مبارزان قوی را برای برگزاری مسابقات بزرگ، گرد خود می آورد. در گذشته، مسابقات همانند امروز، داخل رینگ برگزار نمی شد، بلکه هر جایی که قابل دسترس بود، مانند یک محوطه یا یک زمین صاف از یک روستا انجام می گردید. از زمان رامای پنجم، تای بوکسورها در محوطه ای که اطراف آن را با طناب محصور کرده بودند، قرار می گرفت و با دستهای برهنه، مبارزه می کردند. قضاوت نیز فقط با یک داور وسط صورت می گرفت. رفته رفته رینگ مناسبی از جنس چوب ساخته شد و زمان مسابقه با ساعت اندازه گیری گردید. قبل از این دوره مکان مناسب و استاندارد برای مسابقه نداشته، برای اندازه گیری زمان مسابقه یک پوست نارگیل را سوراخ می کردند، روی آب به صورت شناور قرار می دادند، وقتی نارگیل درون آب غرق می شد با یک طبل پایان مسابقه را اعلام می-کردند.

مردم و پادشاهان، نقش بسیار مهمی در تبدیل این هنر رزمی به ورزش داشته اند. یکی از اولین قدم هایی که در شکل گیری این ورزش برداشته شد، توسط یک تایگر کینگ (پادشاه ببر) بود او نه تنها در فنون و تاکتیک های مبارزه، تحول ایجاد کرد بلکه تجهیزات آنرا نیز بهبود بخشید، بر اساس دستور او دستها و ساعدها با نواری که از موی اسب ساخته می شد، پوشیده می گردید تا اولاً ، از دستهای مبارزه گر حفاظت کند. ثانیاً ضربات کاری تری به حریفان وارد نماید. بعدها این ابزار با طنابهای کنفی و نوارهای کتان جایگزین گردید. نقل شده است در مبارزات ویژه با توافق طرفین، از خورده شیشه که با چسب به پوشش طنابهای کنفی و مشتهای مبارزین می چسبید، استفاده می شد. در طی زمان تغییرات در این ورزش، نه تنها به قوانین مبارزه ای اعمال گردید بلکه به تجهیزات و وسایل آن نیز کشیده شد.

یک سری از تغییرات اساسی بودند. ضربه پا یا زانو به ناحیه بیضه مبارز، تا سال 1930 کاملاً قانونی بود و مبارزان برای محافظت این قسمت، از پوست درخت و قشرهای سخت دریایی که با یک تکه پارچه مابین پاها و دور کمر بسته می شد، استفاده می کردند. بعدها با سفر یک تای بوکسور به کشور مالزی، نوع رایج این حفاظ که در مسابقات بوکس استفاده می شد، رایج شد و جایگزین سنتی آن گردید. در سال 1930 تغییرات عمده ای در این ورزش به وجود آمد و آن کدبندی شدن و قوانین امروزی بود که برای این ورزش تعریف شد، نوارهای طنابی از دور دستها حذف گردید و به جای آن از دستکش بوکس استفاده شد. همزمان با ارائه دستکش، نوآوری های دیگری مانند تقسیم-بندی اوزان یک مبارزه گر با حریف خود با هر وزن و اندازه مسابقه می دادند، اما در قوانین جدید به جای آن که یک نفر، قهرمان کلی شود برای هر وزن یک قهرمان در نظر گرفته شد.

استادیومهای موی تای به جای محوطه های مبارزه و رینگهای موقتی، در دوران حکومت رامای هفتم، قبل از جنگ جهانی دوم تأسیس گردید. از آن دوران تا کنون، بوکسورهای کشورهای دور و نزدیک از اقصی نقاط جهان نیز در این مسابقات شرکت کرده، اعتبار و شهرتی را به خود اختصاص دادند. این مسابقات امروزه در بانکوک در استادیوم های مهمی، چون راجادمرن و لودمپینی همچنان ادامه دارد. تبلیغات جهانی برای موی تای از سال 1973 با چاپ تمبرهایی حاوی تصاویر موی تای آغاز گردید و این سری از تمبرها در آن سالها به عنوان پرفروش ترین تمبرهایی بود که در رقابت بین المللی نامه نگاری شناخته شد. هنر رزمی موی تای در دوره قبل از آیودهایا «سبک چای یوت» روش مبارزه چند وجهی نامیده می شد. از آن زمان که کشور سیام نام خود را به تایلند تغییر داد، این ورزش هم موی تای نامیده شد. موی تای از زمان پیدایش تا کنون تغییرات بسیاری را به خود دیده است. تا چندی پیش یک مهارت کامل در نبرد نزدیک به حساب می آمد ولی حالا یک ورزش محسوب می شود، اما در اصل مجموعه ای است از سنت های قدیمی که یک روح اصیل در مبارزات آن آمیخته است. موی تای مبارزه ای است با شیوه سنتی در دنیای مدرن.

ارزش و منزلت موی تای

ورزش موی تای عامل موثری در رشد و پرورش فضائل اخلاقی هنرجویان می باشد. علاوه بر این،انجام تمرینات و پیروی از مقررات آن اراده و انگیزه هنرجو را تقویت نموده و بر قدرت بدنی و شکیبایی او می افزاید. تای بوکسوری که به خوبی آموزش دیده باشد قادر خواهد بود که خشم و عصبانیت خویش را که از عناصر نا مطلوبی است و اسباب  شکست را فراهم می آورد ،کنترل نماید.

ارزش های هنر موی تای را از سه جهت می توان مورد بررسی قرار داد.

الف- تقویت قوای جسمانی

در زندگی،هرفرد،باید از فکر و روانی سالم و بدنی خوب و تندرست بهرمند باشد به همین منظور هر عضو از بدن باید تمرین مناسبی را پشت سر بگذارد.داشتن یک بدن سالم و بی نقص از عناصر مهم موفقیت در آموزش تای بوکسینگ به شمار می رود.

این ورزش مقاومت بدن شما را افزایش می دهد و به آن شکلی مناسب می بخشد به گونه ای که می توانید در مقابل حریف با هر سلاحی که باشد،از خود دفاع کنید.انجام مداوم این ورزش آستانه درد را بسیار بالا می برد و سطوح مختلف آموزش های این ورزش از جمله حرکات ،ضربه ها و تاکتیک ها می تواند پاسخ گوی انواع و ضعیت ها مانند حمله،دفاع و گریز باشد،ضمنا مانورهای مداوم، سرعت و چالاکی تای بوکسور را بالا برده، او را از طوفان حملات حریف در امان نگه خواهد داشت.با این ورزش عضلات و فکر شما،هماهنگی لازم را کسب می کند و از آن جا که لازمه این ورزش حرکت و فعالیت اعضای بدن است،ورزشکار موی تای بسیار سالم و قوی خواهد شد.

ب- پرورش توامندی های ذهنی

ورزش موی تای در ایجاد انگیزه،عزم راسخ و خود اتکای نقش بسزایی دارد.تای بوکسینگ مبارزه ای تنگاتنگ و رودرو می باشد و در وقع تلاشی هست که هر یک از حریفان برای غلبه بر دیگری به کار می بندد. قهرمان تای بوکسینگ دارای جسارت و انگیزه ی فراوان است.

در موی تای ،تمرین نظم ار اهمیت زیادی برخوردار هست چرا که بدن با تمرین پیوسته و منظم دیرتر خسته می شود.چنان چه شما عزمی راسخ و قوای بدنی کافی نداشته باشید زودتر توان خودرا از دست می دهید.به دلیل ارتباط مستقیم اندیشه و موی تای شما باید خودرا به اندیشیدن و تفکر عادت دهید و سطح هوشیاری و خود آگاهی خود را بالا ببرید. تا با موقیت بتوانید انواع مانور ها را با یک تفکر و تصمیم آنی به اجرا بگذارید. برای که به یک تای بوکسور برجسته و ماهر تبدیل شوید،باید خود اتکایی و قابلیت اخذ تصمیم های سرنوشت ساز را در خود ایجاد و تثبیت نمایید.

تای بوکسینگ سرشار از تاکتیک ها و فنون غیر قابل پیش بینی و اغفال کننده است. برای رسیدن به موفقیت در این ورزش، باید به طور مرتب در تمرین ها شرکت نمود.یک تای بو کسور باید در هنگام مبارزه بسیار جدی بوده و از تمرکز کافی برخوردار باشد و در طی مبارزه و پایان آن،هردو حریف باید روح ورزشکاری و گذشت را از خودنشان دهند.

ج- اعتلای ارزش های اجتماعی

از سوی دیگر این ورزش در خدمت و ارزش های اجتماعی است. هنر موی تای به ورزشکار می آموزد که از مربی، داوران و مقررات ورزشی فرمانبرداری کرده، آنها را محترم شمارد.این رفتار به خود اتکایی،درستکاری،رعایت عدالت و تقویت روحیه ورزشکاری خواهد انجامید. این حقیقت که ورزشکار در زندگی واقعی خود همراه با مهر وفروتنی،احترام به حقوق وسنن اجتماعی و رعایت اصول اخلاقی زندگی می کند در واقع بازتاب خوبی است از اخلاقی که توسط استاد و مربی او پی ریزی شود.

نای خانوم توم ( اسطوره موی تای )

ورزشی به قدمت موی تای افسانه های فراوان دارد.حتی شروع و آغاز موی تای در افسانه ها از بین رفته هست. بسیاری از افسانه های موی تای بر واقعیت استوار است.و تماس آنها حاکی از وجود اهمیتی است که مردم تایلند بر موی تای قائل بودند.

در گذشته های دور مبارزاتی از برمه با فیل به تایلند می آمدند تا با قهرمانان تایلندی پیکار کنند. دو مبارز به سادگی،بازو به بازو در یک محوطه،بدون داشتن راند،وقت نگهدار و ابداعات کنونی باهم نبرد میکردند. با زانو های برهنه آنقدر میجنگیدند تا یکی از آنها از پای درآید. جنگی قدیمی که مبارزان می بایست تابع آن باشند.سپس فیل ها مبارزان پیروز یا شکست خورده را به برمه باز می گرداندند. در چنین رویداد هایی بود که افسانه ها در ورزشی افسانه ای به وجود آمد. اما بعدها موی تای هنر مبارز جنگجویان ماهر خود را به افسانه ها سپرد وصحنه های افسانه ای همانند "نای خانوم توم" را به قهرمانان پیشنهاد کرد.

نای خانوم توم نامی است که حتی یک کودک تایلندی آن را می شناسد و یا حداقل کسانی که در نوشتن کتاب های ورزشی ونشر آن ها دستی دارند اون را می شناسند. او اسطوره ورزش ملی تایلند است. در سال 1767 آیوتایا پایتخت پیشین تایلند شهری با عظمت که به شکست ناپذیری مشهور بود سرانجام با هجوم ارتش برمه مورد تاخت و تاز قرار گرفت و با کشته شدن  بسیاری شهر به خاکستر تبدیل شد و بسیاری از ساکنین شهر از جمله نای خانوم توم به اسارت برده شد ، هفت سال بعد یعنی در سال 1774 مانگرا پادشاه برمه معبد تاریخی شهر یا گون را که در زلزله سال 1768 آسب دیده بود موفق شد طی شش سال آن را مرمت و باز سازی کرده و ارتفاع نوک آن را صد متر برساند و از این بابت بسیار خوشحال و به همین خاطر و پیروزی های بدست آمده دستور داد به مدت هفت شبانه روز جشن بزرگی برپا گردد.

در این گونه جشن ها،سرگرمی،بازی و ورزش های بسیاری اجرا و مورد توجه قرار می گرفت از جمله مبارزه آزاد. برمه ای ها ،هنر رزمی مخصوص به خود داشتند اما نه مثل موی تای نام آن پارما بود.

پارما به شدت بر روی ضربات مشت به عنوان بهترین اسلحه تکیه می کرد در حالی که تای بوکسرها به خاطر مهارت هایشان  در استفاده از آرنج ، زانو و پاها به خوبی استفاده از مشت ها مشهور بودند. صحنه مبارزه در آن زمان با نبردهای امروزی خیلی تفاوت داشت. نه راند، نه وقت نگهدار ،و نه دستکش ، هیچ کدام نبود. به جای دستکش ها ، دست ها را با طناب کنفی باند پیچی می کردند. محافظ های بیضه بسیار ساده وابتدایی بود، در صورتی که ضربه به بیضه کاملا قانونی بود. تا پایان مسابقه ، زانو ها به صورت برهنه بودند.در این مسابقات در محوطه ای باز در برمه برگزار می شد.

تفاوت های جزئی بین دو سبک مبارزه وجود داشت. بوکسرهای برمه ای،لباس های سنتی سارونگ می پوشیدند و اغلب به صورت آهسته حرکت می کردند، دور حریف آنقدر می جرخیدند تا راه نفوذ پیدا کنند بیشتر بر مشت های خود تکیه می کردند و کمتر از پا ، آرنج و زانوها استفاده می کردند.از طرف دیگر، تای بوکسرها با لباس های پانونگ می جنگیدند.حالتی از لنگ سنتی را می پوشیدند و یگ گره در پشت آن می زدند.

1- فهرست اصطلاحات پایه ای موی تای

شمارش اعداد 1 تا 16:

1. نونگ  nueng
2. سونگ song
3. سام sam
4. سیح  sih
5. هاه hah
6. هوک  hok
7. جید  jed
8. پد  pad
9. کا اه  kaoh
10. سیب  sib
11. سیب - اد sib-ed
12. سیب - سونگ  sib-song
13. سیب - سام  sib-sam
14. سیب - سیح  sib-sih
15. سیب - هاه  sib-hah
16. سیب - هوگ  sib-hok

2- اسامی ضربات و مهارت های پایه در موی تای:

موی تای: به معنی بوکس تایلندی یا مبارزه ی تایلندی

موی بوران: بوکس کهنه و قدیمی - مبارزه سنتی موی تای

موی کادچرگ : مبارزه موی تای به شیوه قدیمی و با دستانی که با الیاف کنف یا طناب پیچیده شده اند .

مونکون : سربندی که برای اجرای مراسم وای کرو ام موی بر سر می گذارند.

پراچیات : بازوبند که امروزه از علائم سیستم درجه بندی در موی تای می باشد.

وای کرو:  وای به معنای سلام و احترام و تعظیم به کرو (مربی) می باشد.

کوئن کرو : مراسم پذیرش شاگرد توسط مربی و استاد می باشد.

یوک کرو: هدیه دادن شاگردان به استاد و مربی یوک کرو نامیده می شود.

رام موی : کاتای سمبلیک در موی تای یا رقص موی تای قبل از شروع مبارزه

مهارت های پایه :

گارد : کوم چونگ

رقص پا: تـه یانگ

گام کوتاه : سیو پای

گام کوتاه به جلو : سیو پای  نا   به عقب : سیو پای نا

گام کوتاه به چپ:سیوپای سای    به راست:سیوپای کوآ

گام های بلند:

بیش از 12 نوع گام بلند در موی تای وجود دارد اما رایج ترین و کاربردی ترین آنها:

1- روک تاتاد مالا

2- توی تاتاد مالا

3- روک تاسلاب

4- توی تاسلاب

5- یانگ سوک کراسم

6-یانگ سارم خوم (کوم)

7- یانگ سلاب تو(حرکت در زاویه یا چارگ)

مشت زنی:

مشت : مد 

مشت مستقیم: مد ترونگ

مشت چپ: یاپ سای

مشت راست: دوی کوا

هوگ :مد ویینگ

هوگ باز و بلند : مد ویینگ یا او

آپرکات به شکم و دنده : مد سوی تام

آپرکات به فک و گلو: مد ناد

مشت چرخشی: مد گلاب

مشت زنی ترکیبی : مد پاسوم

مشت مستقیم به شکم: مد تام

مشت کبری : مد اک

آرنج : سا اک

بیش از 12 نوع آرنج در موی تای وجود دارد

سا اک تاد - سا اک تی - سا اک تاد - سا اک چیپ- سا اک چینگ- سا اک ساب- سااک سا کو - سا اک گلاب ناد- سااک گلاب تی- سا اک گلاب ساب- سا اک گلاب ناد -....

زانو: کاا

بیش از 12 نوع ضربه زانو در موی تای وجود دارد :

کا ا تونگ- کا ا تاد - کا ا چینگ - کا ا تی - کا ا لا- کا ا یو- کا ا هون - کا ا لوی - کا او ایپ- کا ا کو- ...

 لگد با ساق:

دتادلانگ- دپوپ نوک - دتا گلان- د ریت- د تاواد-

لگد با سینه و بل با : تیپ

تیپ تونگ- تیپ بیک - تیپ تینگ- تیپ نب- تیپ لوی- تیپ کانگ

گردن گیری در موی تای: پلام

گرفتن گردن حریف قفل کردن و نگه داشتن و اجرای زانو:

چاپ کوتی خا او - کود راد

گرفتن گردن حریف و اجرای ضربه ی زانو و تاباندن و به زمین کوبیدن: چاپ کوتی خا او- فد ویانگ

طناب زدن و پریدن از روی طناب:گرادودچارک

تمرین با کیسه: چوک کراساب

میت زنی با تجهیزات موی تای: چوک کراساب

اسپارینگ یا مبارزه تمرینی با حریف تمرینی: سوم کوو

بقیه در ادامه مطلب